به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، هر ساله بیش از یک میلیون آمریکای پروتزهای زانو یا مفصل های ران مصنوعی را دریافت می کنند. چنین ایملپنت هایی معمولا تا سال ها دوام دارند اما در حدود 17 درصد بیمارانی که چنین جایگزین های مفصلی را دریافت می کنند، ایمپلنت در نهایت کارایی خود را از دست می دهد و باید جایگزین شود که این خود برای بیماران بویژه بیماران سالخورده مشکلاتی را ایجاد می کند.

برای به حداقل رساندن مشقات مربوط به جراحی، مهندسین شیمی در MIT، پوشش جدیدی را برای ایمپلنت ها طراحی کرده اند که می تواند به چسبیدن بهتر آن ها به استخوان بیماران کمک کند و مانع از مستهلک شدن زودرس آن ها شود. این امر به ایمپلنت اجازه می دهد که مدت بیشتری دوام داشته باشد و احتمال عفونت و ناکارآمد شدن را در آن ها به حداقل می رساند. این پوشش، سلول های خود بدن را القا می کند تا استخوان تولید کنند و ایمپلنت را در جای خود فیکس کنند و این می تواند برای کمک به بهبود شکستگی ها و بهبود کارایی ایمپلنت های دندانی نیز استفاده شود. این پوشش جدید شامل یک نوار بسیار نازک است که از 100 نانومتر تا یک میکرون قطر دارد و از لایه هایی از مواد تشکیل شده است که به رشد سریع استخوان کمک می کنند. یکی از این مواد شامل هیدروکسی آپاتیت است که موجب جذب سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان می شود و بستر مناسبی را برای تشکیل استخوان جدید فراهم می آورد. سایر لایه ها نیز فاکتور رشدی را آزاد می کنند که سلول های بنیادی مزانشیمی را به استئوبلاست های استخوانی تبدیل می کند. زمانی که استئوبلاست ها شکل می گیرند، آن ها شروع به تولید استخوان جدید برای پر کردن فضاهای پیرامون ایمپلنت می کنند. تولید بافت سالم در این فضا موجب می شود اتصال قوی تری بین استخوان و ایمپلنت ایجاد شود و خطر ایجاد عفونت های باکتریایی پیرامون ایمپلنت را به حداقل می رساند. حداقل دو تا سه هفته طول می کشند تا استخوان کاملا فضاها را پر کند و موجب تثبیت ایمپلنت شود و به نظر می رسد که در این مدت، بیماران قادر به راه رفتن و انجام درمان های فیزیکی باشند.

پایان مطلب/